Leylim Leylim

Ahmed Arif’ten Leylâ Erbil’e Mektuplar 1954-1957
Ahmed Arif’in Leylâ Erbil’e gönderdigi mektuplardan olusan bu kitap, edebiyat tarihçilerimize kuskusuz önemli bilgiler sunmayi vadediyor. Yazildiklari dönemin entelektüel ve yayin ortamini, Ahmed Arif’in sürgün günlerini, yasadigi siyasi baskiyi, içsel dünyasini ve en çok da askini tüm çiplakligiyla ortaya koyuyor.
“Sabah gözlerimi sana açarim.
Aksam, uykularimi senden alirim. Nereye, ne yana dönsem karsimda mutlulugun o harikulade basdönmesini bulurum.
Böyleyken gene de sükretmem halime, hergelelik, açgözlülük eder, seni üzerim. Aklima gelmezki seni usandirir, sana gina getiririm. Sana dert, sana agirlik sana sikinti olurum. Nemsin be? Sevgili, dost, yâr, arkadas… hepsi. Ençok da en ilk de Leylâsin bana. Bir umudum, dünya gözüm, dikili agacimsin. Uçan kusum, akan suyumsun. Seni anlatabilmek seni. Ben cehennem çarklarindan kurtuldum. Üsüyorum kapama gözlerini…“