Kinyas ve Kayra

“Hiç uykum yok. Hiç uyuyamiyorum. Domuz gibi içiyorum. Ama gözlerimi kapali bile tutamiyorum. Sabaha bes saat var. Annemi düsünüyorum. Nerededir simdi? Aynada kendime bakiyorum bazen. Ve tek kelime etmesem bile vücudum yasadiklarimi, hayattan ne anladigimi anlatmaya yetiyor. Sag omzuma kendi çizdigim kelebek, begenmedigim için üzerine attigim çarpi isareti ve altinda ayni kelebegin bir Japon tarafindan çok daha iyi islenmisi. Sol dirsegimin iki parmak yukarisindaki kursun yarasi. Bileklerimdeki otuz dört dikis. Medeniyeti bir aralar, herkes gibi yaladigimi kanitlayan apandist ameliyatimin izi. Ve sirtimi çok, hizli yaslandim! Ancak hayattayim.
Kayra, bir gün bana ‘Mutsuzluguna hiçbir çare aramiyorsun’ demisti.”